Harry Potter Stracony Czas Rozdział 1

Chłopak o czarnych włosach i intensywnie zielonych oczach po raz kolejny miał ten sam sen. Syriusz Black, rzekomy morderca, były więzień Azkabanu, uciekinier trzymający w silnym uścisku drobnego chłopaka z blizną na czole w kształcie błyskawicy. Obraz zamazał się. Ojciec chrzestny Pottera mający różdżkę w dłoni i uśmiechający się do niego, nie zauważył zaklęcia uśmiercającego lecącego w jego stronę, a następnie wpadający za zasłonę. Ramiona Remusa Lupina silnie zakleszczone na wrzeszczącym i płaczącym nastolatku z mordem w oczach skierowanych na Bellatrix Lestrange, dumnie krzyczącą: "Zabiłam Syriusza Blacka! Zabiłam Syriusza Blacka!" Później była już tylko ciemność i powrót do rzeczywistości.

Harry płakał. Co z tego, że miał piętnaście lat? Przecież łzy to nie powód do wstydu, a oznaka, że na czymś nam bardzo zależy.

A w stanie, w jakim był, nie dziwił się, że słone krople spływały po jego policzkach.

Na tegoroczne wakacje znowu musiał wrócić do Dursleyów, ze względu na jego "bezpieczeństwo", o którym Dumbledore tak zawzięcie mówi. Jego wujostwo zamknęło go w pokoju na trzy dni, codziennie dawali mu jedną lub dwie szklanki wody i udawali, że ten nie istnieje. Za co został ukarany? Powiedział Dudley'owi, że wyczaruje mu świński ogon. Niby nic takiego, bo i tak jeszcze przez 2 lata nie może używać magii poza Hogwartem oraz jakie mogą być konsekwencje za straszenie kuzyna, ale niestety dał się ponieść emocjom, które prawdopodobnie kiedyś go zniszczą. Doskonale pamiętał jak podczas lekcji Oklumencji ze Snapem, profesor powiedział mu, że musi nauczyć się je opanować. Żałował, że nie posłuchał Mistrza Eliksirów. Do tego cały czas czuje w głowie czyjąś obecność. A czyjąś, ma na myśli Voldemorta, który w Ministerstwie Magii, opętał go. Dyrektor oznajmił, że nic mu nie będzie, co do końca nie idzie zgodnie z prawdą. W końcu powiedział sobie "dość!". Nie wytrzymałby z tą rodziną dwóch miesięcy, a mija dopiero pierwszy tydzień, gdy on już jest na granicy załamania psychicznego. Spakował w pośpiechu swoje rzeczy... Jeszcze tylko różdżka i może ruszać. Otworzył powoli drzwi, które na szczęście były otwarte i szybko przemierzył korytarz kierując się na schody, po których starał się schodzić powoli i cicho, z autopsji wiedząc, że jak nadepnie za mocno to mogą zaskrzypieć i obudzić wuja Vernona. Zszedł na dół, przekręcił zamek w drzwiach wejściowych, wcześniej nakładając na siebie pelerynę niewidkę. Był pewien, że Albus Dumbledore kazał go obserwować i aurorzy na pewno są gdzieś pobliżu. Nie wróciłby do nich z własnej woli, chyba, żeby go zakneblowali i związali. Dotarł do ciemnej uliczki rozejrzał się czy w pobliżu nie ma żadnego mugola, wyciągnął nad ulicę rękę, w której trzymał różdżkę i wezwał Błędnego Rycerza, który pojawił się w kilka sekund. Na tyłach pojazdu stał Stan Shunpike z karteczką w dłoni, na której była skupiona całą jego uwaga.

- Witam w Błędnym Rycerzu, nadzwyczajnym środku transportu dla zagu...

- Nie kończ, Stan. - Przerwał mu Potter.

- A my się znamy? 

Brunet podniósł do góry lewą brew i spojrzał na niego wymownie. Harry, nie chcąc wyjść na idiotę, uśmiechnął się sztuczne.

- Tak, poznaliśmy się dwa lata temu. Pamiętasz? Chłopiec w okrągłych okularach, rozciągniętych ubraniach, leżący na chodniku?

Niebieskooki zamyślił się na dłuższą chwilę, cofając dwadzieścia cztery miesiące wstecz. Nagle w jego głowie zapaliła się żarówka.

- A... Pamiętam... Jak ty się tam nazywałeś? Longbottom? Tak?

Zielonookiemu zrobiło się głupio na wzmiankę o imieniu, Przecież, wmówił mu, że nazywa się Neville Longbottom, by uniknąć rozpoznania, a teraz czuł, że było to nie na miejscu.

- W zasadzie to nie... Jestem Harry Potter i powiedziałem Ci wtedy fałszywe nazwisko. Sam nie wiem, czemu, tak wyszło... - Skłamał.

- Potter? Oh... Nie traćmy czasu, wsiadaj. Masz bagaż?

Nastolatek wskazał głową na kufer obok niego, wszedł do środka przy okazji wyciągając z kieszeni 11 sykli. Mężczyzna podążył za nim i odstawił jego rzeczy. Popukał w okienko kierowcy, który zasnął za kółkiem. Ernest szybko podniósł głowę i wytężył słuch.

- Możemy ruszać, Ern. - Powiedział konduktor.

-Tak, pal oponki, Ernie! Będzie bombowo! 

Krzyknęła stara przywieszka w kształcie czaszki. Równocześnie była przewodnikiem Pranga. Łóżka jak i krzesła mocno przesuwały się przy każdym większym manewrze, Rycerz jechał bardzo szybko i łatwo było przez nieuwagę doznać kontuzji, a nikt raczej nie zwracał uwagi na bezpieczeństwo pasażerów.

- W ogóle, dokąd cię niesie? 

Gryfon podniósł wzrok, trzymając się zawzięcie rurki przyczepionej do jednego z miejsc .

- Do Dziurawego Kotła... W Londynie.

Wystękał nastolatek przez ciągłe wstrząsy.

- Ern, słyszałeś? Do "Dziurawego Kotła w Londynie."

Dziwny breloczek znów dodał od siebie jeden z tych niepojętych komentarzy i zaczął mówić gdzie i jak powinien jechać. Shunpike ze złośliwym uśmieszkiem wyciągnął przed siebie rachunek. Gryfiak jak na zawołanie zapłacił i do końca nie odezwał się ani razu. Nie miał ochoty na razie z nikim rozmawiać. Oczywiście będzie musiał poprosić Toma by nikomu nie powiedział, że był w barze. Jakby Dumbledore dowiedział się o tym, odesłałby go do Dursley'ów lub do Weasley'ów, gdzie tym bardziej nie chciał być. Nie, że ich nie lubił. Wielkim szacunkiem darzył Molly i Artura, za wsparcie i pomoc. Freda i Georga... Po prostu za sam byt. Wystarczyło, że na nich spojrzał, a na jego twarzy uśmiech pojawiał się w mgnieniu oka. Ron był dla niego jak brat, wierny przyjaciel... Percy również. A Ginny? Niedawno weszła w okres dojrzewania i stała się nie do zniesienia, zaczęła kleić się do niego i nie dawała mu w ogóle spokoju. Wiedział, że to minie, ale na razie wolał trzymać się od niej z daleka. Po kilkunastu  skrętach, ściśnięciach, zahamowaniach dotarli do celu. Harry zabrał swoje rzeczy i wyszedł z pojazdu, który odjechał z dzikim piskiem. Chłopak udał się na podwórko za Dziurawym Kotłem i tam zastukał różdżką w cegłę nad starym śmietnikiem. " Trzy do góry... Dwie w bok..." - Myślał.Tym działaniem spowodował otwarcie się bramy. Szybko przeszedł przez nią i znalazł się w budynku. Wejście zamknęło się automatycznie po tym, jak je przekroczył.

W środku panował lekki zaduch i zapach mocnego alkoholu. Nim się zorientował stał przed nim tutejszy barman.

- W czym mogę pomóc? - Zapytał.

- Chciałbym... Ym... Szukam miejsca, gdzie mógłbym zatrzymać się na resztę wakacji, a wiem, że tutaj, kiedyś była taka możliwość i...

- Niestety... -Wysyczał -... Ostatnio spory ruch i wszystko zajęte. Chociaż, zapytaj w Białym Wiwernie, tam na pewno coś mają.

Odparł i zniknął w tłumie, zostawiając Gryfona samego.

- Biały Wiwern?

Potter westchnął głęboko i poszedł w kierunku baru. Nigdy nie słyszał o takim miejscu. Przeciskał się przez tłumy. Jeszcze nigdy nie widział tu tyle osób... Ciekawiło go, z jakiej to okazji bądź nie okazji.

Za ladą stała starsza kobieta, miała długie, kręcone, brązowe włosy i przesadny makijaż, z czego Gryfon zaśmiał się w duchu.

- Co podać? - Zaskrzeczała.

- Piwo kremowe, poproszę. - Odpowiedział.

Po chwili dostał swoje zamówienie i usiadł w zacienionym kącie. Gdy pił przypomniał mu się obraz chrzestnego z kieliszkiem w dłoni, nonszalancko opierającego się o framugę drzwi. Ze złości, uderzył z całej siły kubkiem w stół, przedmiot rozsypał się na drobne kawałeczki, a reszta napoju rozlała się po stole.

- Cholera... - Zaklął.

Ku jego zdziwieniu, płyn zniknął tak szybko, jak się pojawił. Zielone oczy patrzyły na blat z zainteresowaniem.

- Wszystko w porządku?

Usłyszał głos nad sobą i odruchowo podniósł głowę, by zobaczyć swojego rozmówcę. Tak jak wywnioskował po brzmieniu, był to mężczyzna, na pewno pełnoletni, bo używał czarów. Posiadał brązowe włosy, wygolone po bokach, a przód w połowie zaczesany do góry, reszta opadała na czoło. W uchu widniał kolczyk, a na ramieniu tatuaż, który przedstawiał czaszkę z rozwianymi różami, w różnych kolorach. Miał sylwetkę przeciętnego chłopaka - nie był za chudy, gruby też, ramiona odznaczały się mięśniami, a spod koszulki wystawały obojczyki. Blade usta idealnie kontrastowały z alabastrową skórą.

- C-co? - Zdołał z siebie wykrztusić.

Drugi postał mu krótki uśmiech, rozbawiony reakcją młodszego.

- Spytałem, czy wszytko u Ciebie w porządku. - Ponowił pytanie.

Harry nie chciał owijać bawełnę tylko spuścił wzrok.

- Nie... Jak widzisz, nie mam gdzie mieszkać.

Wskazał na swój bagaż i zaproponował drugiemu by się dosiadł.

- Nieciekawie, a tak w ogóle, to jestem Alex Lestrange.

W oczach Gryfona pojawiły się mordercze ogniki, lecz opanował się. Nazwisko o niczym nie świadczy, więc nie będzie się pochopnie unosił.

- Harry Potter. Miło. Jesteś może spokrewniony z Bellatrix Lestrange?

Nieznajomy spojrzał na niego dziwnie, jakby nie zrozumiał, ale wyraz jego twarzy wyrażał zmieszanie i... Zainteresowanie? Cóż... Zielonooki był pewien jednego. Nigdy nie był dobry z Wróżbiarstwa i nie będzie się bawił w szurniętą Trelawney.

- Potter? Nie wyglądasz jak...

- Tak, wiem, nie wyglądam jak on, bla, bla, bla...- Burknął.

- Nie, nie chodziło mi o to... Znaczy, nie masz okularów i trochę to myli. I tak, niestety Bella jest moją matką. - Powiedział i oparł głowę na rękach, opartych łokciami o stół. Prawda, Harry pozbył się "drugich oczu" po namowach Syriusza, który uznał, że te są w ogóle nie praktyczne. Musiał uważać, by ich nie połamać, żeby nie spadły, przeszkadzały w Quidditchu, gdy miał założone gogle.

Chrzestny załatwił u znajomego, który specjalizuje się w magomedycynie, eliksir trwale poprawiający wzrok. Jedyny problem z był taki, że przez pierwsze 3 dni jest się niczym ślepiec, a najlepiej by było, gdyby się w ogóle nie otwierało oczu. Tak, jak sądził, mikstura zadziałała i od tego czasu Gryfon nie musiał nosić okularów i bardzo ucieszył się z tego powodu. Naprawdę, było to o wiele wygodniejsze.

- Niestety? - Zdziwił się.

- Za długo by tłumaczyć. Powiem tyle: wolałbym dementora za rodzicielkę zamiast niej. Nie chcę o tym nie rozmawiać, jeśli rozumiesz...

- Jasne. Nie będę przecież cię do niczego zmuszał.

Alex uśmiechnął się, tym razem pewniej i zaczął oceniać Pottera z wyglądu. Niby nic nadzwyczajnego... Czarne włosy, rozwiane w każdym kierunku, blada cera, zdecydowanie za szczupły, oczu nie zdobiły już okrągłe paskudztwa, przez co było widać w nich kolor avady.

- A właśnie... Nie wiesz może gdzie jest Biały Wiwern? - Spytał nie wiedząc czy przypadkiem nie przekręcił nazwy.

Lestrange totalnie zdębiał. Czego Złoty Chłopiec może szukać na Ulicy Śmiertelnego Nokturnu? Zwłaszacza tam?

- Nie będę pytać, czego chcesz stamtąd i wiem gdzie to jest.

- Naprawdę?! - Nastolatek rozpromienił się.

- Tak, mieszkam tam, więc jakbym miał nie być poinformowany o lokalizacji? - Zażartował. - Szukasz zakwaterowania, prawda?

Gryfon pokiwał głową. Szczęście na niego spadło. Nie dość, że znalazł miejsce na resztę wakacji, to zyskał kolegę, który zna się na rzeczy i chyba go polubił. Chwała!

- W Wiwernie są warunki do mieszkania, znaczy... Jeżeli znosisz wrzaski i muzykę do 1 w nocy. Czynsz ze względu na znajdujący się piętro niżej pub nie jest drogi. Mało osób tam zamieszkuje, bo większość to "ci dobrzy"... Ale naprawdę, ja jestem tu od początku wakacji i jakoś żyje.

Brunet ciągnął rozmowę i opowiadał o pensjonacie, gdzie Harry prawdopodobnie zostanie do końca sierpnia. Również o sobie, gdzie się wcześniej uczył. Okazało się, że na ten rok przenosi się do Hogwartu. Wcześniej uczęszczał do Durmstrangu ale tutaj ma kuzyna, a tam nadal był sam, więc zaryzykował. Mimo stalowego zakazu pytania się o znaczenie tatuaży, Potter zadał je, a ten odpowiedział "Skoro Czarny Pan ma w znaku czaszkę, to ja ją udoskonaliłem i ozdobiłem różami." Po tym komentarzu śmiali się tak głośno, że kilka osób zwróciło im uwagę. Alexander okazał się świetnym mówcą i słuchaczem. Nie miał przed nim blokady i z tego cieszył się.

- Późno już...Zaprowadzić cie czy zostajesz tutaj?

- Wiesz... Było by dobrze.

Odeszli od stołu i wyszli tylnym wyjściem, tradycyjnie popukali w cegły i dostali się na opustoszałą ulicę Pokątną. W nocy było tu strasznie. Szyldy pod wpływem ciepłego wiatru skrzypiały, a bezdomni siedzieli w różnych kątach. Samemu u tej porze, lepiej było tutaj nie spacerować.

Lestrange prowadził Gryfona przez bardzo znaną mu okolicę by następnie zniknąć z nim w ciemnej uliczce. Od tego momentu Potter stracił orientację w terenie.

W drodze skojarzył sklep MSAW ÆTARE, Borgina&Burkesa i jeszcze jakąś aptekę.

- Tutaj trasa jest prostsza, bar znajduje się obok studia tatuażu i jest tutaj jedyny, więc nie będziesz miał problemu. Właściciel nazywa się Eric Smith, teraz na pewno nie będzie spał, to mogę z tobą do niego iść.

- Okej. Na pewno będzie miał wolne miejsca?

- Pokoi jest około 20, a oprócz mnie, mieszka tu jeszcze jakaś starsza wiedźma, barman i goblin, więc nie ma raczej problemu.

Odpowiedział i dostali się do alejki, na której był bar. Gryfon od razy dostrzegł świecący szyld. Obok niego znajdowały się "Nieścieralne tatuaże Markusa Scarra" Alex jakby wiedział, o czym myśli Harry, odparł:

- Tutaj robiłem swój. Znam się z tatuażystą, więc jeśli kiedyś byś chciał coś sobie... To wiesz... Wspomnij po prostu moje nazwisko.

- E.... Dzięki...Na razie nie skorzystam.

Powiedział, znaleźli się przed wejściem, a następnie w środku. Wnętrze było zupełnie inne, niż jakie wyobrażał sobie zielonooki. Myślał, że to będzie rudera, godna rozbiórki, niż wszystko urządzone w pięknym, wiktoriańskim stylu, wyłożone srebrem.

- Wow.

- Robi wrażenie, prawda? Na piętrze zazwyczaj przesiaduje Eric. Ma tam biuro.

Jak powiedział, tak zrobili.

Właściciel okazał się milszy, niż, na jakiego wyglądał. Był około sześćdziesiątki, włosy w połowie wypadły mu już z głowy, na twarzy dostrzegalne były zmarszczki, był lekko przygarbiony, lecz ubrany jak typowy arystokrata.

Harry poprosił o to, by mógł tu pozostać do końca wakacji. Gdy miał wypełnić formularz zakwaterowania, Smitha bardzo zdziwiło, co "Wybraniec Magicznego Świata" może szukać na Nokturnie i nie chce, by aurorzy zaczęli pałętać się po jego lokalu. Potter bardzo się zdenerwował przez to, że tamten go tak nazwał, ale Lestrange załagodził sprawę. Dostał klucz do pokoju już bez większych problemów i komentarzy. Na życzenie Alexa będzie mieszkał za obok niego, gdyby coś potrzebował. Razem weszli na trzecie piętro, brunet pomógł mu wnieść kufer i wyciągnął kluczyk do swoich drzwi.

- To... Do zobaczenia niebawem.

Rzekł i zniknął za mosiężnym przejściem. Harry zrobił to samo. Pomieszczenie było typowe: łóżko, szafa, biurko krzesło, komoda i drzwi prowadzące do łazienki. Na ścianie na przeciwko wejścia znajdowało się średniej wielkości okno, do którego zielonooki od razu podszedł. Otworzył je, a chłodny wiatr wtargnął do środka. Od teraz przekona się, co znaczy żyć na ulicy Śmiertelnego Nokturnu. 

***

- Jak to zniknął?

Nauczycielka transmutacji była przestraszona nie na żarty.

- Minerwo, nie denerwuj się. Aurorzy bez przerwy obserwowali dom jego krewnych. Gdy chłopak przez dwa tygodnie nie wychodził, sprawdzili czy wszystko w porządku. Zobacz… tutaj wspomnienie jednego z nich.

Dumbledore podszedł do myślodsiewni i dodał do niej pamięć jednego z członków Zakonu Feniksa. Kobieta podeszła do niej i zanurzyła głowę pod taflą.

- Czy to nie jest dziwne, że pan Potter przez tyle czasu nie wyszedł na zewnątrz? – Zabrzmiał głos jednego z mężczyzn.

- Powinniśmy sprawdzić czy nic mu się nie stało. – Zaproponował drugi.

Postacie w czerwonych szatach zdjęły zaklęcia maskujące i podeszli do Privet Drive 4. Zapukali do drzwi, lecz nikt nie otwierał. Ponowili czyn. Dopiero po kilku minutach dobijania się do środka otwarła im kobieta o końskiej twarzy.

- W czym mogę pomóc? – Zapytała przymilnie.

- My do Harry’ego Pottera, kontrola.

Petunia zbladła. Nie sądziła, że te dziwolągi przyjdą do jej domu w środku wakacji. Jeszcze sąsiedzi zaczną mówić, kogo to ona do domu sprowadza! Zawołała swojego męża, a gdy zobaczył, kto do nich zawitał przybrał kamienne oblicze.

- Vernonie, ci panowie do Harry’ego.

- Nie ma.

Wysyczał z pewnością w oczach.

- Jak to nie ma? Gdzie jest?

- A zniknął… Dwa tygodnie temu. Wieczorem był, a następnego dnia już nie. Z resztą, dobrze zrobił. Cały czas na nas żerował, pasożyt. Teraz, jeżeli to wszystko proszę o opuszczanie naszego terenu.

Odparł bezczelnie, po tym zdaniu zatrzasnął im drzwi przed nosami.

Wspomnienie zakończyło się.

- Albusie, jak nie zauważono, że Potter opuścił budynek?

Snape, który również stał w gabinecie dyrektora, był bardzo poirytowany całą tą szopką, jaka kręciła się wokół tego bachora. Wybraniec przepadł, a cały czarodziejski świat staje na głowie. Chłopak nie był nikim nadzwyczajnym. Arogancki smarkacz. Przeżył zaklęcie uśmiercające i już chcą wznosić jego pomniki. Życie nie kręci się wokół niego!Bezmyślny Gryfon, co on sobie wyobraża?

- Uważam, że trzeba się wstrzymać. Może po prostu uciekł.

Powiedział Mistrz Eliksirów nawet nie zdając sobie sprawy, że trafił w sedno.

- Severusie, nie wygłupiaj się. Dlaczego Harry miałby to robić?

- Właśnie, przecież nie jest głupi, zwłaszcza, że Sam-Wiesz-Kto odrodził się i w każdej chwili może zaatakować.

- Uważam, że dzieciak jest na tyle nie rozsądny i nie wiadomo, co mu strzeliło do tej pustej głowy. – Wysyczał Nietoperz Lochów.

- Minerwo! Severusie! Nie kłóćcie się! Wyślemy aurorów, niech przeszukają teren, może ktoś coś widział i go znajdziemy.

Nauczycielka transmutacji wymieniła wilcze spojrzenie z Postrachem Hogwartu i następnie opuściła kwatery Dumbledora, co profesor zrobił zaraz po niej.

Dyrektor chodził w kółko po swoim gabinecie, gorączkując się tym, co takiego mogło się wydarzyć.

- Harry… Gdzie ty jesteś?

Zapytał na głos, a później teleportował się zacząć to, za co powinien zabrać się dawno temu.